Istnieje wiele różnych form podejścia behawioralnego . Najbardziej znana jest analiza zachowań ( ABA) System ten otrzymał większość funduszy na badania i jest wykorzystywany w większości systemów szkolnych ( w USA) Najbardziej znany z tego systemu jest dyskretny proces szkolenia (DTT).Sesje te są prowadzone indywidualnie przy biurku z jednym dzieckiem i przez jednego terapeutę. Umiejętności są podzielone na małe kroki i nauczane indywidualnie. Kiedy mniejsze cele są osiągnięte dziecko uczone jest bardziej skomplikowanych zachowań. Sesje DTT są tak zaprojektowane , aby zademonstrować dziecku ważność pewnych umiejętności na których koncentrujemy się.
Na przykład: Aby nauczyć dziecko umiejętności naśladowania terapeuta ABA może poprosić dziecko „ Zrób to ”a następnie pokazać zachowanie , na przykład uderzając w stół . Jeżeli dziecko odpowie uderzając w stół , to otrzyma nagrodę . Mogą to być rodzynki zabawki , lub pochwała. Jeżeli dziecko nie odpowiada w sposób oczekiwany ,wówczas terapeuta może powiedzieć „nie” jeszcze raz ,wziąć rękę dziecka i zacząć uderzać w stół .Kiedy dziecko wykona wymagane zadanie , otrzyma nagrodę .
Niektóre programy ABA wykorzystują „ nauczanie bez błędów ” tzn ,że dziecku nigdy nie mówi się nie i nie popełnia błędu. Zamiast tego, dziecko jest zachęcane w każdej próbie ( np terapeuta stuka ręką dziecka o stół , aby uzyskać pożądany efekt) i w związku z tym dziecko otrzymuje nagrodę. Naciski są następnie zmniejszane, do momentu uzyskania pożądanego zachowania bez nacisków i ewentualnie bez nagrody.
System ABA jest wskazywany jako efektywny w nauczaniu określonych umiejętności i może być bardzo przydatny dla dzieci z autyzmem. System ten jest krytykowany za nauczanie pewnych umiejętności w tak specyficzny sposób, że dziecko może nie umieć uogólniać tego na inne konteksty , lub ,że dziecko staje się uzależnione od zachęt, lub prezentować „zachowanie robota”
Istnieje wiele różnych wersji ABA i podejść behawioralnych do autyzmu .Ostatnio niektóre programy ABA zaczynają łączyć techniki oparte na relacjach i rozwoju i stosują metody inne niż DTT.
Podejscie Incidential Teaching wyrosło z ABA, ale jej metody i program nauczania są bardziej podobne do tych z perspektywy rozwojowej. Tradycjonalne ABA skupiało się na nauczaniu umiejętności nie- społecznych , wychodząc z założenia , że kiedy dzieci posiądą je, będą gotowe do nauki umiejętności społecznych. Model (incidental teaching) bardziej rozwojowy pokazuje ,że dla typowego dziecka ,rozwój umiejętności społecznych jest fundamentem dla innych umiejętności. Przypadkowe nauczanie korzysta z bardziej rozwojowego podejścia ,skupiając się na umiejętnościach społecznych w bardziej naturalnym otoczeniu wśród rówieśników i rodziców .
Pivotal Response Trainning ( PRT) jest kolejną metodą wyrosłą ostatnio z ABA , która koncentruje się na kluczowych obszarach rozwoju , takich jak uwaga i motywacja , które usprawnione wpływają na wiele innych dziedzin nauki .PRT również różni się od tradycyjnego ABA poprzez koncentrowanie się na emocjonalnej ekspresjii dziecka, jako czynnika motywacji do zadania .PRT może również obejmować metody nauczania , które „odchodzą od stolika” Wykorzystując sesje bardziej „naturalne” , lub oparte na zabawie , w zależności od preferencji dziecka. PRT był krytykowany za brak nadrzędnych ram rozwoju, z których można wyznaczyć cele terapii i nie uwzględniania czuciowych i ruchowych problemów dzieci z autyzmem .
źródło: relatetoautism
